ΣΙΓΑ... Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ
«Κοίτα !!! Εκεί μετά τα δέντρα… έχει ένα δρομάκι, πρέπει να οδηγεί στο λόφο πάνω από το χωριό, θα έχει ωραία θέα. Εξάλλου σήμερα δε βγάλαμε φωτογραφίες και θα μας πάει γρουσουζιά.» Τα λόγια της συνοδηγού δεν βρήκαν καμιά αντίρρηση και το θεώρησα δεδομένο πως έπρεπε να υπακούσω στο ένστικτο της.
Ακριβώς πάνω στη στροφή, μια γιαγιά προσπαθούσε να τραβήξει το γαϊδουράκι της το οποίο μάλλον δυσανασχετούσε από τον τεράστιο όγκο ξύλων που είχε στην πλάτη του… «Γιαγιά, θέλεις βοήθεια;» . «Να είσαι καλά γιε μου, αλλά αν προσπαθήσεις να με βοηθήσεις , αυτό το στραβόξυλο μάλλον θα πεισμώσει περισσότερο και με βλέπω να νυχτώνω εδώ πάνω… Εσείς, που πάτε προς τα ‘ δω… Χαθήκατε; Το χωριό είναι από την άλλη.». «Όχι, δε χαθήκαμε… Θέλουμε να ανεβούμε στο λόφο, να δούμε το χωριό από ψηλά. Τι λες θα τα καταφέρουμε;». «Γιατί να μη τα καταφέρετε μια χαρά σας βλέπω… Μόνο… αν φτάσετε στην εκκλησιά, στον Αη-Λιά, να είστε λίγο προσεκτικοί… Τέτοια ώρα κοιμάται το ξωτικό… η Νύφη του Προφήτη. Σκεπάζεται με τα φύλλα και ίσως να μην τη δείτε….». Γύρισα προς τη συνοδηγό μου προσπαθώντας να μη γελάσω και κάνοντάς της, διακριτικά, νόημα πως μάλλον πέσαμε στην τρελή του χωριού. Παίρνοντας πάλι το σοβαρό μου ύφος ευχαρίστησα τη γριούλα χαιρέτισα με μια δόση χιούμορ το συμπαθές τετράποδο και ξεκινήσαμε την ανάβαση.
Ήταν ένα ξέφωτο ανάμεσα σ’ ένα δάσος από πλατάνια που είχαν στρώσει τα φύλλα τους στο έδαφος, μια πορτοκαλοκίτρινη κουβέρτα που κάλυπτε κάθε σπιθαμή εδάφους. Το εκκλησάκι ήταν κλειδωμένο κι έτσι αρκεστήκαμε να δοκιμάσουμε αν αντέχουμε το νερό από την πέτρινη βρύση… κακή ιδέα αλλά άκρως αναζωογονητική. Η πλαγιά του λόφου είχε ακόμη απομεινάρια χιονιού κι ο ήλιος, που προσπαθούσε να περάσει ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά, μας έγνεφε να ανεβούμε στην κορυφή. Το ερώτημα ήταν … με τα πόδια ή θα δοκιμάζαμε τις δυνατότητες του «αγριμιού»; Δεν μας πήρε παραπάνω από λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου για να αποφασίσουμε. Το μικρό του μέγεθος ήταν ιδανικό για ελιγμούς μέσα από τις συστάδες ενώ η απότομη ανηφόρα και οι νεροφαγιές δεν έδειχναν ικανές να καταβάλουν την τετρακίνηση και το μπλοκέ διαφορικό…
Όλα καλά μέχρι την κορυφή, η θέα εξαιρετική, βγάλαμε φωτογραφίες όπως τις φανταζόμασταν , αρχίσαμε όμως να νιώθουμε τον παγωμένο αέρα να κοκαλώνει τις μύτες μας. Μπήκαμε στο όχημα γελώντας με την αναπνοή μας που έκανε τη μικρή καμπίνα να μοιάζει τεκές … Και βάλαμε πλώρη για κάτω.
Κάπου εκεί θα έπρεπε να τελειώσει η εκδρομή μας, όμως κάποιος είχε αντίθετη γνώμη… Ένιωσα ξαφνικά τις ρόδες να μην ανταποκρίνονται στο τιμόνι … εγώ προσπαθούσα να στρίψω αλλά αυτές έδειχναν να έχουν τη δική τους βούληση. Αν και με πρώτη στο κιβώτιο, η αβεβαιότητα οδήγησε το πόδι μου στο φρένο… Το «αγρίμι» γονάτισε και … άρχισε να γλιστρά σε μια ευθεία γραμμή βάζοντας στόχο ένα μικρό δεντράκι. Μάταια πάλευα με το τιμόνι… Αν και το όλο σκηνικό κράτησε λίγα δευτερόλεπτα, από το μυαλό μου πέρασαν όλα εκείνα τα άρθρα που διάβαζα στους 4Τροχούς και στο 4χ4, αλλά τελικά είναι άλλο να κατεβαίνεις μια γλιστερή πλαγιά από τον καναπέ σου κι άλλο να νιώθεις ανίκανος να κάνεις κάτι εκτός από το σταυρό σου…
Ένας υπόκωφος θόρυβος , κι ένα τράνταγμα ανατριχιαστικό, μου έβαλαν βελόνες στην καρδιά και νομίζω πως άκουσα και κάτι τριξίματα στον αυχένα... Αν και η ταχύτητα ήταν σχεδόν μηδενική , χρειάστηκε δύναμη για να κρατήσω κόντρα στο τιμόνι , βλέπετε δεν θεώρησα απαραίτητο να βάλω ζώνη, αντίθετα από τη συνοδηγό μου. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο το πρώτο που σκέφτηκα δεν ήταν αν ήμασταν καλά, αλλά … πόσο θα κοστίσει ο προφυλακτήρας και αν θα βρω φανάρια μεταχειρισμένα…
Κατέβηκα με βαριά καρδιά και με κάποιες «κακές» λέξεις στην άκρη της γλώσσας. Το πρώτο που παρατήρησα ήταν πως ήξερα καλό σημάδι, είχα πετύχει το δεντράκι με το κέντρο του προφυλακτήρα… τέλος η ανησυχία για φανάρια και τα πλαστικά ανέπαφα… Τα ίδια και καλύτερα με το δεντράκι… ούτε η παραμικρή αμυχή… Άγιο είχαμε. Κοίταξα την πλαγιά, δυο γραμμές σα ράγες τρένου ξεκινούσαν δέκα περίπου μέτρα πιο πάνω και κατέληγαν στο καημένο το crossάκι…
Ήταν η ώρα του… εμπειρογνώμονα. Κάτω από τα φύλλα που είχαν καλύψει το έδαφος , ένα παχύ στρώμα λάσπης δημιουργούσε μια καλοστημένη παγίδα για τους απονήρευτους, άπειρους, σαν την αφεντομουτσουνάρα μου, που θα είχαν τη φαεινή ιδέα να βεβηλώσουν τη χειμωνιάτικη ησυχία του δάσους…
Τέλος καλό… όλα καλά …!!! Μια εμπειρία ήταν κι αυτή. Στην επιστροφή προλάβαμε τη γιαγιά με το γαϊδουράκι, στα πρώτα σπίτια του χωριού. Το θεώρησα υποχρέωση να της ευχηθώ καλό χειμώνα και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα την απάντησή της…
«Κι εσείς καλό χειμώνα θα έχετε αφού η Νύφη του Προφήτη σας συγχώρεσε που την ενοχλήσατε και σας άφησε να φύγετε χωρίς τιμωρία… Την άλλη φορά να μην είστε τόσο επιπόλαιοι … Στις νεράιδες δεν αρέσει να τις ξεσκεπάζουν όταν κοιμούνται …!!!»
«Κοίτα !!! Εκεί μετά τα δέντρα… έχει ένα δρομάκι, πρέπει να οδηγεί στο λόφο πάνω από το χωριό, θα έχει ωραία θέα. Εξάλλου σήμερα δε βγάλαμε φωτογραφίες και θα μας πάει γρουσουζιά.» Τα λόγια της συνοδηγού δεν βρήκαν καμιά αντίρρηση και το θεώρησα δεδομένο πως έπρεπε να υπακούσω στο ένστικτο της.
Ακριβώς πάνω στη στροφή, μια γιαγιά προσπαθούσε να τραβήξει το γαϊδουράκι της το οποίο μάλλον δυσανασχετούσε από τον τεράστιο όγκο ξύλων που είχε στην πλάτη του… «Γιαγιά, θέλεις βοήθεια;» . «Να είσαι καλά γιε μου, αλλά αν προσπαθήσεις να με βοηθήσεις , αυτό το στραβόξυλο μάλλον θα πεισμώσει περισσότερο και με βλέπω να νυχτώνω εδώ πάνω… Εσείς, που πάτε προς τα ‘ δω… Χαθήκατε; Το χωριό είναι από την άλλη.». «Όχι, δε χαθήκαμε… Θέλουμε να ανεβούμε στο λόφο, να δούμε το χωριό από ψηλά. Τι λες θα τα καταφέρουμε;». «Γιατί να μη τα καταφέρετε μια χαρά σας βλέπω… Μόνο… αν φτάσετε στην εκκλησιά, στον Αη-Λιά, να είστε λίγο προσεκτικοί… Τέτοια ώρα κοιμάται το ξωτικό… η Νύφη του Προφήτη. Σκεπάζεται με τα φύλλα και ίσως να μην τη δείτε….». Γύρισα προς τη συνοδηγό μου προσπαθώντας να μη γελάσω και κάνοντάς της, διακριτικά, νόημα πως μάλλον πέσαμε στην τρελή του χωριού. Παίρνοντας πάλι το σοβαρό μου ύφος ευχαρίστησα τη γριούλα χαιρέτισα με μια δόση χιούμορ το συμπαθές τετράποδο και ξεκινήσαμε την ανάβαση.
Ήταν ένα ξέφωτο ανάμεσα σ’ ένα δάσος από πλατάνια που είχαν στρώσει τα φύλλα τους στο έδαφος, μια πορτοκαλοκίτρινη κουβέρτα που κάλυπτε κάθε σπιθαμή εδάφους. Το εκκλησάκι ήταν κλειδωμένο κι έτσι αρκεστήκαμε να δοκιμάσουμε αν αντέχουμε το νερό από την πέτρινη βρύση… κακή ιδέα αλλά άκρως αναζωογονητική. Η πλαγιά του λόφου είχε ακόμη απομεινάρια χιονιού κι ο ήλιος, που προσπαθούσε να περάσει ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά, μας έγνεφε να ανεβούμε στην κορυφή. Το ερώτημα ήταν … με τα πόδια ή θα δοκιμάζαμε τις δυνατότητες του «αγριμιού»; Δεν μας πήρε παραπάνω από λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου για να αποφασίσουμε. Το μικρό του μέγεθος ήταν ιδανικό για ελιγμούς μέσα από τις συστάδες ενώ η απότομη ανηφόρα και οι νεροφαγιές δεν έδειχναν ικανές να καταβάλουν την τετρακίνηση και το μπλοκέ διαφορικό…
Όλα καλά μέχρι την κορυφή, η θέα εξαιρετική, βγάλαμε φωτογραφίες όπως τις φανταζόμασταν , αρχίσαμε όμως να νιώθουμε τον παγωμένο αέρα να κοκαλώνει τις μύτες μας. Μπήκαμε στο όχημα γελώντας με την αναπνοή μας που έκανε τη μικρή καμπίνα να μοιάζει τεκές … Και βάλαμε πλώρη για κάτω.
Κάπου εκεί θα έπρεπε να τελειώσει η εκδρομή μας, όμως κάποιος είχε αντίθετη γνώμη… Ένιωσα ξαφνικά τις ρόδες να μην ανταποκρίνονται στο τιμόνι … εγώ προσπαθούσα να στρίψω αλλά αυτές έδειχναν να έχουν τη δική τους βούληση. Αν και με πρώτη στο κιβώτιο, η αβεβαιότητα οδήγησε το πόδι μου στο φρένο… Το «αγρίμι» γονάτισε και … άρχισε να γλιστρά σε μια ευθεία γραμμή βάζοντας στόχο ένα μικρό δεντράκι. Μάταια πάλευα με το τιμόνι… Αν και το όλο σκηνικό κράτησε λίγα δευτερόλεπτα, από το μυαλό μου πέρασαν όλα εκείνα τα άρθρα που διάβαζα στους 4Τροχούς και στο 4χ4, αλλά τελικά είναι άλλο να κατεβαίνεις μια γλιστερή πλαγιά από τον καναπέ σου κι άλλο να νιώθεις ανίκανος να κάνεις κάτι εκτός από το σταυρό σου…
Ένας υπόκωφος θόρυβος , κι ένα τράνταγμα ανατριχιαστικό, μου έβαλαν βελόνες στην καρδιά και νομίζω πως άκουσα και κάτι τριξίματα στον αυχένα... Αν και η ταχύτητα ήταν σχεδόν μηδενική , χρειάστηκε δύναμη για να κρατήσω κόντρα στο τιμόνι , βλέπετε δεν θεώρησα απαραίτητο να βάλω ζώνη, αντίθετα από τη συνοδηγό μου. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο το πρώτο που σκέφτηκα δεν ήταν αν ήμασταν καλά, αλλά … πόσο θα κοστίσει ο προφυλακτήρας και αν θα βρω φανάρια μεταχειρισμένα…
Κατέβηκα με βαριά καρδιά και με κάποιες «κακές» λέξεις στην άκρη της γλώσσας. Το πρώτο που παρατήρησα ήταν πως ήξερα καλό σημάδι, είχα πετύχει το δεντράκι με το κέντρο του προφυλακτήρα… τέλος η ανησυχία για φανάρια και τα πλαστικά ανέπαφα… Τα ίδια και καλύτερα με το δεντράκι… ούτε η παραμικρή αμυχή… Άγιο είχαμε. Κοίταξα την πλαγιά, δυο γραμμές σα ράγες τρένου ξεκινούσαν δέκα περίπου μέτρα πιο πάνω και κατέληγαν στο καημένο το crossάκι…
Ήταν η ώρα του… εμπειρογνώμονα. Κάτω από τα φύλλα που είχαν καλύψει το έδαφος , ένα παχύ στρώμα λάσπης δημιουργούσε μια καλοστημένη παγίδα για τους απονήρευτους, άπειρους, σαν την αφεντομουτσουνάρα μου, που θα είχαν τη φαεινή ιδέα να βεβηλώσουν τη χειμωνιάτικη ησυχία του δάσους…
Τέλος καλό… όλα καλά …!!! Μια εμπειρία ήταν κι αυτή. Στην επιστροφή προλάβαμε τη γιαγιά με το γαϊδουράκι, στα πρώτα σπίτια του χωριού. Το θεώρησα υποχρέωση να της ευχηθώ καλό χειμώνα και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα την απάντησή της…
«Κι εσείς καλό χειμώνα θα έχετε αφού η Νύφη του Προφήτη σας συγχώρεσε που την ενοχλήσατε και σας άφησε να φύγετε χωρίς τιμωρία… Την άλλη φορά να μην είστε τόσο επιπόλαιοι … Στις νεράιδες δεν αρέσει να τις ξεσκεπάζουν όταν κοιμούνται …!!!»