ΜΙΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ… ΙΣΩΣ
Σκόνη, ζέστη, αλλά το πείσμα μεγαλύτερο. Μας είχαν πει για ένα καταρράκτη που σχηματίζει μια φανταστική λιμνούλα πάνω στο μεγάλο βουνό. Ήταν σα να μας προκαλούσαν να το τολμήσουμε. Το έχετε πάθει κι εσείς; Να σας μιλάνε όλη τη μέρα για ένα μέρος και το βράδυ στον ύπνο σας να ονειρεύεστε το ταξίδι; Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν η απόφαση κι έτσι βρεθήκαμε στον Όλυμπο, αφήσαμε το αυτοκινητάκι παραπονεμένο κάτω από μια σκιά, φορτωθήκαμε τα σακίδια και πήραμε το μονοπάτι …
Μας είχε πει ένας καλός φίλος να ψάξουμε το βράχο με την κόκκινη καρδιά. Αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι. Πήραμε το μονοπάτι, αν μπορείς να το πεις έτσι, και μέσα από βράχια κλαδιά και ρίζες που προσπαθούσαν να μας αποτρέψουν αλλά μάλλον μας βοήθησαν … φτάσαμε.
Ξεπρόβαλε μέσα από το άνοιγμα που άφηναν δύο τεράστιοι βράχοι και μας εξέπληξε η εικόνα του, παρ’ όλο που ο ήχος των νερών που πέφτουν από ύψος μας προετοίμαζε. Ενας καταρράκτης περίπου πέντε μέτρων γέμιζε με τα ορμητικά νερά του μια γαλαζοπράσινη λίμνη που με τη σειρά της τροφοδοτούσε ένα χείμαρρο που χανόταν αφήνοντας πίσω μόνο το βουητό του. Καθίσαμε στην άκρη χωρίς να βιαζόμαστε να βουτήξουμε, απολαμβάνοντας την εικόνα. Οι κακές γλώσσες θα πουν πως σκεφτόμασταν το παγωμένο νερό, αλλά τι περιμένεις, κακές γλώσσες είναι αυτές.
Η κοπελιά της παρέας προσπάθησε να περάσει απέναντι πατώντας στα βραχάκια. Θα μπορούσαμε να τραβήξουμε εξαιρετικές φωτογραφίες από εκείνη την πλευρά. Μια πέτρα υποχώρησε και ήταν η καρδιά μας που πόνεσε περισσότερο παρά το κορίτσι που σηκώθηκε σχεδόν αμέσως βρεγμένη μέχρι το κόκαλο , λίγες μόνο γρατζουνιές στο χέρι και στο γόνατο. Η αλήθεια φυσικά ήταν πως παραλίγο να χτυπήσει το κεφάλι της στο βράχο, αλλά η αδρεναλίνη της στιγμής δεν της άφησε περιθώρια για να καταλάβει τον κίνδυνο που πέρασε.
Η Παναγία σε προστάτευσε, της ψιθύρισα αλλά σε ένα τέτοιο μέρος το πιο πιθανό ήταν να τη βοήθησε κάποια Νύμφη του ποταμού. Τι σημασία έχει … μπορεί να ήταν απλά θέμα τύχης. Όπως ίσως θα μπορούσε να ήταν απλά μια αντανάκλαση στο νερό εκείνο το φως που εμφανίστηκε ξαφνικά, λαμπύρισε παιχνιδιάρικα στην επιφάνεια της λιμνούλας, ακριβώς στο σημείο που είχε πέσει η κοπέλα και μετά άρχισε να κατεβαίνει προς το βυθό και χάθηκε αφήνοντας πίσω του στόματα ανοιχτά, μάτια γουρλωμένα και τη λογική να προσπαθεί να εξηγήσει αυτά που μερικές φορές δεν πρέπει να εξηγούνται …
Σκόνη, ζέστη, αλλά το πείσμα μεγαλύτερο. Μας είχαν πει για ένα καταρράκτη που σχηματίζει μια φανταστική λιμνούλα πάνω στο μεγάλο βουνό. Ήταν σα να μας προκαλούσαν να το τολμήσουμε. Το έχετε πάθει κι εσείς; Να σας μιλάνε όλη τη μέρα για ένα μέρος και το βράδυ στον ύπνο σας να ονειρεύεστε το ταξίδι; Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν η απόφαση κι έτσι βρεθήκαμε στον Όλυμπο, αφήσαμε το αυτοκινητάκι παραπονεμένο κάτω από μια σκιά, φορτωθήκαμε τα σακίδια και πήραμε το μονοπάτι …
Μας είχε πει ένας καλός φίλος να ψάξουμε το βράχο με την κόκκινη καρδιά. Αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι. Πήραμε το μονοπάτι, αν μπορείς να το πεις έτσι, και μέσα από βράχια κλαδιά και ρίζες που προσπαθούσαν να μας αποτρέψουν αλλά μάλλον μας βοήθησαν … φτάσαμε.
Ξεπρόβαλε μέσα από το άνοιγμα που άφηναν δύο τεράστιοι βράχοι και μας εξέπληξε η εικόνα του, παρ’ όλο που ο ήχος των νερών που πέφτουν από ύψος μας προετοίμαζε. Ενας καταρράκτης περίπου πέντε μέτρων γέμιζε με τα ορμητικά νερά του μια γαλαζοπράσινη λίμνη που με τη σειρά της τροφοδοτούσε ένα χείμαρρο που χανόταν αφήνοντας πίσω μόνο το βουητό του. Καθίσαμε στην άκρη χωρίς να βιαζόμαστε να βουτήξουμε, απολαμβάνοντας την εικόνα. Οι κακές γλώσσες θα πουν πως σκεφτόμασταν το παγωμένο νερό, αλλά τι περιμένεις, κακές γλώσσες είναι αυτές.
Η κοπελιά της παρέας προσπάθησε να περάσει απέναντι πατώντας στα βραχάκια. Θα μπορούσαμε να τραβήξουμε εξαιρετικές φωτογραφίες από εκείνη την πλευρά. Μια πέτρα υποχώρησε και ήταν η καρδιά μας που πόνεσε περισσότερο παρά το κορίτσι που σηκώθηκε σχεδόν αμέσως βρεγμένη μέχρι το κόκαλο , λίγες μόνο γρατζουνιές στο χέρι και στο γόνατο. Η αλήθεια φυσικά ήταν πως παραλίγο να χτυπήσει το κεφάλι της στο βράχο, αλλά η αδρεναλίνη της στιγμής δεν της άφησε περιθώρια για να καταλάβει τον κίνδυνο που πέρασε.
Η Παναγία σε προστάτευσε, της ψιθύρισα αλλά σε ένα τέτοιο μέρος το πιο πιθανό ήταν να τη βοήθησε κάποια Νύμφη του ποταμού. Τι σημασία έχει … μπορεί να ήταν απλά θέμα τύχης. Όπως ίσως θα μπορούσε να ήταν απλά μια αντανάκλαση στο νερό εκείνο το φως που εμφανίστηκε ξαφνικά, λαμπύρισε παιχνιδιάρικα στην επιφάνεια της λιμνούλας, ακριβώς στο σημείο που είχε πέσει η κοπέλα και μετά άρχισε να κατεβαίνει προς το βυθό και χάθηκε αφήνοντας πίσω του στόματα ανοιχτά, μάτια γουρλωμένα και τη λογική να προσπαθεί να εξηγήσει αυτά που μερικές φορές δεν πρέπει να εξηγούνται …