ΟΤΑΝ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ …
Για εννιά συνεχόμενες βδομάδες το σενάριο ήταν περίπου το ίδιο. Σάββατο απόγευμα έψαχνα στο διαδίκτυο για ενδιαφέροντα μέρη κοντά στην Πτολεμαΐδα, βολικά για μια ημερήσια εξόρμηση. Τοποθεσίες ή διαδρομές που δεν είχαμε ξαναπάει , αν ήταν δυνατό με χωματόδρομο, για να κάνουμε και το κέφι του τετρακούνητου νεοσύστατου μέλους της παρέας. Εννέα έξοδοι από το κλεινόν άστυ χωρίς πρόγραμμα, χωρίς χρονοδιάγραμμα, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Δεν πήγαμε διακοπές φέτος αλλά δε μας έλειψαν μιας και παρόλο το αυθόρμητο ξέραμε πως την Κυριακή το πρωί κάπως θα έρχονταν βολικά τα πράγματα και θα βρισκόμασταν να χαιρόμαστε τη φύση και ν’ ανακαλύπτουμε ομορφιές τόσο κοντά και τόσο προσιτά που φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε ιδέες για αντίστοιχες εκδρομές και σε γνωστούς μας…
Εννέα συνεχόμενες βδομάδες χωρίς να προτείνουμε σε παρέα να μας ακολουθήσει και εξαιτίας του απρογραμμάτιστου αλλά και με το φόβο πως θα τους απογοητεύσουμε με τις επιλογές μας. Μπορεί όλοι να έδειχναν ενδιαφέρον για τα ποτάμια, τις λίμνες, τους καταρράκτες, τα γεφύρια, τα βουνά και τα λαγκάδια αλλά όλα αυτά εκ των υστέρων και μέσα από την ομορφιά και τον εκλεπτυσμό που πρόσφερε ο φωτογραφικός φακός…
Στις φωτογραφίες όμως δεν αποτυπώνονταν η ζέστη, ο ιδρώτας, η κούραση, ο κακοτράχαλος δρόμος, η σκόνη, η ανησυχία μήπως αφήσουμε κανένα λάστιχο από το crossάκι στα κατσάβραχα που η άγνοια μας οδηγούσε.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη δέκατη βδομάδα, με τη φαεινή ιδέα να προτείνουμε και τελικά να πείσουμε δυο φιλαράκια να μας ακολουθήσουν. Έτσι όμως τα πράγματα έπαψαν να είναι εντελώς αυθόρμητα, δε μπορούσαμε να διακινδυνεύσουμε μια αποτυχημένη εξόρμηση. Επιστρατεύτηκαν χάρτες, πληροφορίες από το internet, ρωτήσαμε και κάποιον γνωστό. Σχεδιάσαμε το «που», το «πως» και το «πότε».
Όλα έτοιμα λοιπόν όταν μια ξαφνική δυνατή μπόρα, το απόγευμα του Σαββάτου, μας οδήγησε να δούμε και μια παράμετρο που ποτέ ως τότε δεν τη λάβαμε υπ’ όψη… Τι καιρό λες να έχει εκεί που θα πάμε; Ότι καιρό θα έχει σ’ όλη τη χώρα… Σφοδρές καταιγίδες προβλέπονται καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Φρένο στα σχέδιά μας, τηλέφωνο και άκυρο το αυριανό…
Και ξυπνάμε αργά την Κυριακή το πρωί, και όχι μόνο βροχή δε βλέπουμε αλλά έναν ήλιο να σε κάνει να ψάχνεις παραλία. Αργότερα θα βρέξει, αφού το είπαν και στις ειδήσεις... Βγήκαμε για καφεδάκι, παραγγείλαμε απ’ έξω για μεσημεριανό, πέσαμε για ύπνο μετά το φαγητό και το απογευματάκι κάναμε μια βόλτα κοιτάζοντας βιτρίνες πριν καταλήξουμε με μια παρέα για μπυρίτσα, περιμένοντας δυο στάλες βροχής που ποτέ δεν ήρθαν…
Και να σας πω μια μεγάλη αλήθεια ΔΕΝ μας άρεσε…
Όμως… «όταν σχεδιάζει ο άνθρωπος ο θεός γελά …!!!» , έλεγε η γιαγιά μου, αλλά εκείνη δεν ήταν κακομαθημένη σαν κι εμάς και βολευόταν με τα λίγα. Εμείς όμως θέλουμε πολλά γι αυτό και την επόμενη φορά … Ασε, καλύτερα να μη το μελετάμε από τώρα.
Για εννιά συνεχόμενες βδομάδες το σενάριο ήταν περίπου το ίδιο. Σάββατο απόγευμα έψαχνα στο διαδίκτυο για ενδιαφέροντα μέρη κοντά στην Πτολεμαΐδα, βολικά για μια ημερήσια εξόρμηση. Τοποθεσίες ή διαδρομές που δεν είχαμε ξαναπάει , αν ήταν δυνατό με χωματόδρομο, για να κάνουμε και το κέφι του τετρακούνητου νεοσύστατου μέλους της παρέας. Εννέα έξοδοι από το κλεινόν άστυ χωρίς πρόγραμμα, χωρίς χρονοδιάγραμμα, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Δεν πήγαμε διακοπές φέτος αλλά δε μας έλειψαν μιας και παρόλο το αυθόρμητο ξέραμε πως την Κυριακή το πρωί κάπως θα έρχονταν βολικά τα πράγματα και θα βρισκόμασταν να χαιρόμαστε τη φύση και ν’ ανακαλύπτουμε ομορφιές τόσο κοντά και τόσο προσιτά που φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε ιδέες για αντίστοιχες εκδρομές και σε γνωστούς μας…
Εννέα συνεχόμενες βδομάδες χωρίς να προτείνουμε σε παρέα να μας ακολουθήσει και εξαιτίας του απρογραμμάτιστου αλλά και με το φόβο πως θα τους απογοητεύσουμε με τις επιλογές μας. Μπορεί όλοι να έδειχναν ενδιαφέρον για τα ποτάμια, τις λίμνες, τους καταρράκτες, τα γεφύρια, τα βουνά και τα λαγκάδια αλλά όλα αυτά εκ των υστέρων και μέσα από την ομορφιά και τον εκλεπτυσμό που πρόσφερε ο φωτογραφικός φακός…
Στις φωτογραφίες όμως δεν αποτυπώνονταν η ζέστη, ο ιδρώτας, η κούραση, ο κακοτράχαλος δρόμος, η σκόνη, η ανησυχία μήπως αφήσουμε κανένα λάστιχο από το crossάκι στα κατσάβραχα που η άγνοια μας οδηγούσε.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη δέκατη βδομάδα, με τη φαεινή ιδέα να προτείνουμε και τελικά να πείσουμε δυο φιλαράκια να μας ακολουθήσουν. Έτσι όμως τα πράγματα έπαψαν να είναι εντελώς αυθόρμητα, δε μπορούσαμε να διακινδυνεύσουμε μια αποτυχημένη εξόρμηση. Επιστρατεύτηκαν χάρτες, πληροφορίες από το internet, ρωτήσαμε και κάποιον γνωστό. Σχεδιάσαμε το «που», το «πως» και το «πότε».
Όλα έτοιμα λοιπόν όταν μια ξαφνική δυνατή μπόρα, το απόγευμα του Σαββάτου, μας οδήγησε να δούμε και μια παράμετρο που ποτέ ως τότε δεν τη λάβαμε υπ’ όψη… Τι καιρό λες να έχει εκεί που θα πάμε; Ότι καιρό θα έχει σ’ όλη τη χώρα… Σφοδρές καταιγίδες προβλέπονται καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Φρένο στα σχέδιά μας, τηλέφωνο και άκυρο το αυριανό…
Και ξυπνάμε αργά την Κυριακή το πρωί, και όχι μόνο βροχή δε βλέπουμε αλλά έναν ήλιο να σε κάνει να ψάχνεις παραλία. Αργότερα θα βρέξει, αφού το είπαν και στις ειδήσεις... Βγήκαμε για καφεδάκι, παραγγείλαμε απ’ έξω για μεσημεριανό, πέσαμε για ύπνο μετά το φαγητό και το απογευματάκι κάναμε μια βόλτα κοιτάζοντας βιτρίνες πριν καταλήξουμε με μια παρέα για μπυρίτσα, περιμένοντας δυο στάλες βροχής που ποτέ δεν ήρθαν…
Και να σας πω μια μεγάλη αλήθεια ΔΕΝ μας άρεσε…
Όμως… «όταν σχεδιάζει ο άνθρωπος ο θεός γελά …!!!» , έλεγε η γιαγιά μου, αλλά εκείνη δεν ήταν κακομαθημένη σαν κι εμάς και βολευόταν με τα λίγα. Εμείς όμως θέλουμε πολλά γι αυτό και την επόμενη φορά … Ασε, καλύτερα να μη το μελετάμε από τώρα.